Ik zie mezelf graag als iemand met potentie, iemand die de wereld in zijn handpalm heeft liggen. Ik denk dat jullie dit ook maar al te graag willen herkennen en erkennen, dat gevoel dat je nog veel te bereiken hebt en dat dit ook gaat komen. Je hoeft er alleen maar je gedachte naar te zetten en het komt goed. Dat is wat je jezelf voor houd. Maar hoe kan het dan dat ik net zoals sommige onder jullie er nooit echt voor ga, en waarom? Welke onzichtbare barrière houd mij tegen?
Misschien is het een onderliggende angst. Je wilt niet falen, en al helemaal niet tegenover jezelf. Wat als het beeld dat je jezelf hebt voorgehouden al deze jaren niet klopt? Misschien ben je toch niet zo goed als je altijd dacht? Of is het iets anders? Je wilt anderen niet teleurstellen. Je wilt niet dat anderen je zien falen. Je wilt niet dit, je wilt niet dat. Je legt al snel teveel druk op jezelf. Men blijft snel in zijn of haar comfortzone hangen omdat het zoals je het al hoort, lekker comfortabel is. Echter blijven we een gevoel hebben van gemis. De comfortzone is misschien wel de meest vervelende “zone” waar je jezelf onbewust in stopt. Het houd je eigenlijk alleen maar tegen. Als de comfortzone zo slecht is, waarom blijf ik er dan toch in hangen? en waarom voelt het dan toch zo fijn? Dit zijn 2 voorbeelden van goede vragen die nu in je op zouden kunnen komen. Dit heeft allemaal te maken met het beschermen van jezelf. Iets wat eigenlijk ook erg positief klinkt, maar is dit het ook wel?
Iedereen maakt vervelende dingen mee in zijn of haar leven. Dit zijn vaak ook de meest leerzame ervaringen die we op doen. Doordat we vervelende dingen meemaken komen we achteraf regelmatig tot de conclusie dat we die of soortgelijke dingen nooit meer mee willen maken. Dit zorgt ervoor dat je jezelf afsluit vanaf het moment dat je een signaaltje krijgt, een signaaltje dat zegt “dit herken ik, dit ging de vorige keer niet goed dus draai je om en ga weg”. Op papier klinkt dit natuurlijk erg goed, jezelf zo preventief beschermen tegen schade, maar in praktijk zal je hierdoor jezelf minder ontwikkelen en zal je jezelf in de weg gaan zitten. Wat denk je bijvoorbeeld van die eerste spreekbeurt, toen je al je tekst vergeten was en je voor je gevoel helemaal voor gek stond voor de hele klas. Of denk aan die ene leuke man of vrouw die je uiteindelijk toch durfde uit te vragen voor een date maar ze zei nee. Betekent dit meteen dat je nooit meer een spreekbeurt moet houden of dat je maar niemand mee uit moet vragen? Nee, het betekent dat je moet kijken naar de waarom, waarom is de situatie gelopen zoals hij is gelopen en hoe doe ik het in het vervolg beter? En vergeet natuurlijk niet dat de fout niet altijd bij jou ligt en je soms daadwerkelijk niks aan de situatie kon doen. Zolang je maar doorgaat en niet teveel druk op jezelf legt.
Hoe je het ook went of keert, er zullen altijd een aantal belemmerende factoren zijn in het leven. Het is nou eenmaal niet makkelijk. En soms voelt het als een soort videogame die je niet kan winnen. Het moeilijkheidsniveau is belachelijk hoog en het lijkt wel alsof sommige mensen cheats gebruiken. Dingen zijn niet eerlijk. Het leven is niet eerlijk. Maar mijn vraag aan jullie is… Waarom zouden we onszelf hierdoor laten tegenhouden?
Als er 1 ding is wat we vanaf jongs af aan meekrijgen is dat we leren met vallen en opstaan. Het beste voorbeeld hiervan is nog wel het leren fietsen. Hoe vaak is het wel niet gebeurd dat je je hele been open hebt liggen doordat je met een enorme vaart nog even checkte of de grond eigenlijk nog wel hard was? En wat deden we vervolgens als 3 a 4-jarige? We huilden even, gooiden wat dikke tranen eruit en nadat papa en mama riepen dat we het toch echt wel konden gingen we weer door.
Oefenen, oefenen, oefenen. En als je nadenkt over het resultaat is dat toch best goed gegaan? Ik kan in elk geval nu genieten van de wind in mijn haren terwijl ik de trapper naar beneden druk, heerlijk!
Ik vraag me vaak af waarom deze mentaliteit vaak wegvalt bij mensen. Naarmate we ouder worden durven we geen risico’s meer te nemen. We vertellen onszelf dat we hebben geleerd van vroeger en ons pijn willen besparen, maar we vergeten dat we als we die pijn in eerste instantie hadden vermeden we niet eens hadden leren fietsen. Enfin, de latere doelen in het leven zijn natuurlijk ook lastiger te halen dan simpele dingen als het leren te fietsen. Maar de basis, die is hetzelfde. Je bent nu nog steeds dat onwetende kind die geen idee heeft hoe hij de balans moet houden op de fiets. Al is de fiets misschien wel een stuk groter, de weg een stuk drukker en de val misschien harder. Maar hier kunnen we onszelf ook enigszins tegen beschermen. Een goede voorbereiding is namelijk alles! Dus zet je helm op, maak een goed plan van aanpak. Doe je kniebeschermers om en vergeet ook niet dat papa en mama nu niet alleen meer om je heen staan. Naarmate we ouder worden krijgen we steeds meer vrienden, kennissen… connecties. We staan niet alleen op deze wereld. Doe je elleboogbeschermers om en zorg voor ideale omstandigheden, genoeg slaap, een gezond lichaam en gezonde geest. Spring op die fiets! En val! Val! Het maakt niks uit, zolang je het allerbelangrijkste niet vergeet. En dit is opstaan.
Maar wat doe je dan met al deze ervaringen die je opdoet met vallen en opstaan? Ga je lukraak dingen ondernemen of ga je je interesses uitdiepen? Onthoud 1 ding, er is nooit 1 route. Jij bepaald welke kant je uitgaat en niemand doet dit voor jou, jij leeft jouw leven. Mijn mening is dat je alles moet doen. Domme onbezonnen dingen, maar ook dingen waar je enthousiast van word, Zoek uit waar je passie ligt en kijk hoe je hier je leven mee kan vullen. Ga op zoek naar antwoorden op vragen over jezelf. Waarom sta jij elke dag op uit bed? Waar word je warm van? Wat vind je leuk? Geen enkele vraag is gek genoeg en het is belangrijk dat je ze blijft stellen. Vind je passie, stel doelen en misschien wel het meest belangrijke: Blijf jezelf ontwikkelen. Onthoud dat je er mag wezen, je het nu al goed doet. Ga uit de comfortzone en stap toch weer even op de fiets. Ga met een rotgang nog even van die hoge heuvel af, verleg je grenzen. Waarschijnlijk zal je dan wel eens vallen, maar wat doe jij dan?
(in staat zijn keuzes te maken en hier verantwoordelijk voor zijn.)
Juist, jij staat op.
Kevin Smink