Terwijl ik op deze warme dag in de schaduw zit op ons dakterras, voel ik opeens een energie opkomen die mij aanzet op een nieuw schrijfsel te typen. Morgenochtend heb ik een afspraak bij de praktijkondersteuner. Er is veel gebeurd in de afgelopen anderhalve week. Ik zal jullie proberen mee te nemen in het proces wat al achter de rug is en wat mij nu te wachten staat.
Zo’n tien dagen geleden ongeveer bereikte ik een breekpunt. Hier hinkte ik onbewust al best wel een tijdje tegenaan. Het ging slechter en slechter met mij. Er zat heel veel spanning in mijn lijf, spanning die werd gecreëerd door verschillende factoren. Voor mijzelf heb ik ondertussen na veel gesprekken al inzichtelijk kunnen maken welke krachten een rol hebben gespeeld in mijn terugval. Maar goed, terug naar de spanningen. Deze zorgde voor veel onrust in mijn lijf en geest. Ik merkte dat ik me weer wat neerslachtiger ging voelen, lichamelijke klachten kreeg en ik heel snel overprikkeld was.
Het breekpunt bereikte ik nadat ik bij een goede vriend was chillen voor zijn verjaardag. Heel snel was ik al zwaar overprikkeld. Alles wat er om me heen gebeurde was teveel. Mijn lichaam en brein konden het niet goed verwerken. Ik kwam in een soort van combinatie tussen een angst- en paniekaanval terecht. Ik probeerde mij hiertegen te verzetten, echter is dat eigenlijk nooit een goed idee. Ik ben nog even blijven hangen en daarna toch aangegeven dat ik weer naar huis ging. Het plan, op voorhand, was dat ik weer terug zou rijden naar Den Bosch. De dagen daarvoor was ik namelijk bij mijn ouders geweest om mijzelf rust te gunnen.
Echter werd ik zo overvallen door deze aanval en alle emoties, gevoelens en gedachtes die het bij mij teweegbracht. Ik werd op een hele harde manier geconfronteerd dat ik op deze manier niet verder meer kon. Vechtende tegen tranen ben ik toen in de auto gestapt en toch maar weer naar mijn ouders gereden. Eenmaal binnen brak ik. De spanning, die zich over de afgelopen tijd had opgebouwd, kwam er in een keer uit. Het was een hele opluchting om het eruit te gooien. Er waren al momenten geweest dat ik op de rand zat van breken, maar iets in mij blijf zich verzetten tegen het helemaal overgeven aan mijn emoties en gedachtes. Dat breekpunt had ik letterlijk en figuurlijk nodig.
Samen met mijn ouders heb ik toen de keuze gemaakt om de dag erna toch maar weer de huisarts te bellen. En niet te wachten met het nemen van stappen totdat ik terecht kon bij de praktijkondersteuner. Zo gezegd, zo gedaan. De volgende dag kon ik bij de huisarts terecht. In de wachtkamer voelde ik mijn hart in mijn keel kloppen. Ik keek er heel erg tegenop en ik kreeg hetzelfde gevoel dat ik zo’n twee en half jaar geleden had. Ik moest mijn verhaal weer doen en uitleggen dat het niet goed met mij ging. Ondertussen was het voor mijzelf al duidelijk dat er sprake was van een terugval. En dat medicatie een goede eerste stap was om ervoor te zorgen dat mijn situatie in ieder geval niet zou verslechteren.
De huisarts stemde hiermee in en ik kon weer beginnen met het slikken van antidepressiva. Het voordeel hiervan is dat ik dezelfde soort heb als de eerste keer, waardoor mijn lichaam zich (redelijk) gemakkelijk heeft weten aan te passen aan de stofjes die weer door mijn lijf gieren nu. Qua bijwerkingen heb ik tot nu toe weinig last gehad. De grootste doorn in het oog is de misselijkheid die ik helaas nog regelmatig ervaar.
Natuurlijk is alleen het gebruik van medicatie nooit de oplossing. Ik heb ook andere stappen moeten zetten en zet deze nog steeds. Stap één was het inlichten van mijn vrienden. Ik stelde een berichtje op en stuurde deze naar de mensen met wie ik het wilde delen. Dit was weer een hele stap voor mij. Want door het hardop uitspreken naar mensen in mijn omgeving kon ik er echt niet mee omheen dat het niet goed gaat. De reacties waren super lief en ondersteunend. Ik vind het altijd prettig als de mensen waar ik omgeef op de hoogte zijn van hoe het me mij gaat. Want als ze dit niet weten, kunnen ze er natuurlijk ook nooit rekening mee houden.
Andere stappen waren nodig op het gebied van het hervinden van mijn rust en weer grip te krijgen op mijn balans, die ik hard nodig heb. Er is als het waren een knop omgegaan toen het hoge woord er eenmaal uitwas. Oké, er is sprake van een terugval. Dat kan gebeuren, wat kan ik er nu doen om er ondanks alles toch het beste van te maken. De Ewaja Filosofie deed weer zijn intreden. Vanaf dat moment ben ik dagelijks twee keer gaan wandelen. Een keer in de middag en voordat de avondklok ingaat. Soms wandel ik alleen, soms met wat huisgenoten. De ene keer brengt de wandeling heel veel rust met zich mee, de andere keer lijkt het niet te werken. Echter is het zaak om wel te blijven gaan en hier een vaste gewoonte van te maken. Beweging is hoe dan ook altijd goed mij.
Daarnaast ben ik begonnen met het doen van een ontspanningsoefening voor het slapen gaan. Ik doe dit nog niet elke avond, maar beperk het op dit moment tot de gevallen dat ik erg onrustig ben en veel in mijn hoofd zit. Ook pak ik elke dag zo’n 20 a 30 minuten de tijd om een soort van meditatie te doen. Ik ga dan zitten in mijn luie stoel, voetjes omhoog en wat rustgevende instrumentals op de achtergrond. Ik focus me dan heel erg op mijn ademhaling en wanneer ik merk dat mijn gedachte afdwalen, breng ik mijn aandacht weer terug naar mijn ademhaling. Soms heb ik mijn ogen open, soms zijn ze dicht. Dit is afhankelijk van wat op dat moment goed voor mij voelt. Ook ben ik weer het boek The Power of Now van Eckhart Tolle opnieuw aan het lezen. Dit boek raad ik iedereen aan om een keer te lezen.
Ook leef ik erg dag tot dag momenteel. Ik probeer mezelf niet te overvragen en doe wat ik kan doen op een dag. Hier zit een les in verscholen voor mij: egoïstischer zijn, meer naar mijn lichaam luisteren en vaker voor mijzelf kiezen. Ik pas dit nu toe op het gebied van studie, stage en ook met sociale activiteiten. Voor de mensen die dit lezen en zich misschien zorgen maken over mij, dat is niet nodig. Ik zit bij verre niet zo diep als dat ik een aantal jaar geleden zat. Het was echter wel zaak om stappen te zetten en er weer voor zorgen dat ik weer in balans kom met mijzelf en het leven.
Er is dan wel sprake van een terugval, maar ondertussen ben ik weer opgestaan. De moeilijkste en zwaarste stap heb ik weten te zetten. En ik heb er alle vertrouwen in dat ik hier weer sterker uit ga komen. Ik ga nieuwe ontwikkelingen doormaken die mij een completer en gelukkiger mens zullen maken. Een mens in balans met zichzelf, de mensen om hem heen en de wereld waar hij in leeft. Daarnaast doe ik het niet alleen. Ik ben omringd met lieve mensen die mij steunen en er voor mij zijn. Een terugval is altijd mogelijk, waar het om draait is hoe je ermee omgaat en dat je weer opstaat.
De komende tijd zal een periode zijn van veel ups en downs. Vallen en opstaan. Elke keer weer zullen daar nieuwe lessen in verscholen zitten. Lessen van de school des levens. Lessen die ik op dit moment nodig heb. Lessen waar ik de rest van mijn leven profijt van ga hebben.
Alleen maar liefde.
Rick Herman Peter