Misschien is het een onderliggende angst. Je wilt niet falen, en al helemaal niet tegenover jezelf. Wat als het beeld dat je jezelf hebt voorgehouden al deze jaren niet klopt? Misschien ben je toch niet zo goed als je altijd dacht? Of is het iets anders? Je wilt anderen niet teleurstellen. Je wilt niet dat anderen je zien falen. Je wilt niet dit, je wilt niet dat. Je legt al snel teveel druk op jezelf. Men blijft snel in zijn of haar comfortzone hangen omdat het zoals je het al hoort, lekker comfortabel is. Echter blijven we een gevoel hebben van gemis. De comfortzone is misschien wel de meest vervelende “zone” waar je jezelf onbewust in stopt. Het houd je eigenlijk alleen maar tegen. Als de comfortzone zo slecht is, waarom blijf ik er dan toch in hangen? en waarom voelt het dan toch zo fijn? Dit zijn 2 voorbeelden van goede vragen die nu in je op zouden kunnen komen. Dit heeft allemaal te maken met het beschermen van jezelf. Iets wat eigenlijk ook erg positief klinkt, maar is dit het ook wel?

Iedereen maakt vervelende dingen mee in zijn of haar leven.  Dit zijn vaak ook de meest leerzame ervaringen die we op doen. Doordat we vervelende dingen meemaken komen we achteraf regelmatig tot de conclusie dat we die of soortgelijke dingen nooit meer mee willen maken. Dit zorgt ervoor dat je jezelf afsluit vanaf het moment dat je een signaaltje krijgt, een signaaltje dat zegt “dit herken ik, dit ging de vorige keer niet goed dus draai je om en ga weg”.  Op papier klinkt dit natuurlijk erg goed, jezelf zo preventief beschermen tegen schade, maar in praktijk zal je hierdoor jezelf minder ontwikkelen en zal je jezelf in de weg gaan zitten. Wat denk je bijvoorbeeld van die eerste spreekbeurt, toen je al je tekst vergeten was en je voor je gevoel helemaal voor gek stond voor de hele klas. Of denk aan die ene leuke man of vrouw die je uiteindelijk toch durfde uit te vragen voor een date maar ze zei nee. Betekent dit meteen dat je nooit meer een spreekbeurt moet houden of dat je maar niemand mee uit moet vragen? Nee, het betekent dat je moet kijken naar de waarom, waarom is de situatie gelopen zoals hij is gelopen en hoe doe ik het in het vervolg beter? En vergeet natuurlijk niet dat de fout niet altijd bij jou ligt en je soms daadwerkelijk niks aan de situatie kon doen.  Zolang je maar doorgaat en niet teveel druk op jezelf legt.

Hoe je het ook went of keert, er zullen altijd een aantal belemmerende factoren zijn in het leven. Het is nou eenmaal niet makkelijk. En soms voelt het als een soort videogame die je niet kan winnen. Het moeilijkheidsniveau is belachelijk hoog en het lijkt wel alsof sommige mensen cheats gebruiken.  Dingen zijn niet eerlijk. Het leven is niet eerlijk. Maar mijn vraag aan jullie is…  Waarom zouden we onszelf hierdoor laten tegenhouden?

Als er 1 ding is wat we vanaf jongs af aan meekrijgen is dat we leren met vallen en opstaan. Het beste voorbeeld hiervan is nog wel het leren fietsen. Hoe vaak is het wel niet gebeurd dat je je hele been open hebt liggen doordat je met een enorme vaart nog even checkte of de grond eigenlijk nog wel hard was? En wat deden we vervolgens als 3 a 4-jarige? We huilden even, gooiden wat dikke tranen eruit en nadat papa en mama riepen dat we het toch echt wel konden gingen we weer door.

Oefenen, oefenen, oefenen. En als je nadenkt over het resultaat is dat toch best goed gegaan? Ik kan in elk geval nu genieten van de wind in mijn haren terwijl ik de trapper naar beneden druk, heerlijk!

Ik vraag me vaak af waarom deze mentaliteit vaak wegvalt bij mensen. Naarmate we ouder worden durven we geen risico’s meer te nemen. We vertellen onszelf dat we hebben geleerd van vroeger en ons pijn willen besparen, maar we vergeten dat we als we die pijn in eerste instantie hadden vermeden we niet eens hadden leren fietsen. Enfin, de latere doelen in het leven zijn natuurlijk ook lastiger te halen dan simpele dingen als het leren te fietsen. Maar de basis, die is hetzelfde. Je bent nu nog steeds dat onwetende kind die geen idee heeft hoe hij de balans moet houden op de fiets. Al is de fiets misschien wel een stuk groter, de weg een stuk drukker en de val misschien harder. Maar hier kunnen we onszelf ook enigszins tegen beschermen. Een goede voorbereiding is namelijk alles! Dus zet je helm op, maak een goed plan van aanpak. Doe je kniebeschermers om en vergeet ook niet dat papa en mama nu niet alleen meer om je heen staan. Naarmate we ouder worden krijgen we steeds meer vrienden, kennissen… connecties. We staan niet alleen op deze wereld. Doe je elleboogbeschermers om en zorg voor ideale omstandigheden, genoeg slaap, een gezond lichaam en gezonde geest. Spring op die fiets! En val! Val! Het maakt niks uit, zolang je het allerbelangrijkste niet vergeet. En dit is opstaan.

Maar wat doe je dan met al deze ervaringen die je opdoet met vallen en opstaan? Ga je lukraak dingen ondernemen of ga je je interesses uitdiepen? Onthoud 1 ding, er is nooit 1 route. Jij bepaald welke kant je uitgaat en niemand doet dit voor jou, jij leeft jouw leven. Mijn mening is dat je alles moet doen. Domme onbezonnen dingen, maar ook dingen waar je enthousiast van word, Zoek uit waar je passie ligt en kijk hoe je hier je leven mee kan vullen. Ga op zoek naar antwoorden op vragen over jezelf. Waarom sta jij elke dag op uit bed? Waar word je warm van? Wat vind je leuk? Geen enkele vraag is gek genoeg en het is belangrijk dat je ze blijft stellen. Vind je passie, stel doelen en misschien wel het meest belangrijke: Blijf jezelf ontwikkelen. Onthoud dat je er mag wezen, je het nu al goed doet. Ga uit de comfortzone en stap toch weer even op de fiets. Ga met een rotgang nog even van die hoge heuvel af, verleg je grenzen. Waarschijnlijk zal je dan wel eens vallen, maar wat doe jij dan?

(in staat zijn keuzes te maken en hier verantwoordelijk voor zijn.)

Juist, jij staat op.

Kevin Smink

The post Ik moet het beter doen first appeared on Verslaafd aan Ontwikkeling.

– 26 februari 2020 –

If you looked into a calm, beautiful river

Would you be able to see your own reflection

Your whole reflection

The good and the bad

Or just a specific selection

Are you mature enough to admit

You made mistakes

And you still make mistakes today

If someone confronts you with it

You look them in the eye

Or do you look away

Are you ready to grow as a person

Or will you stay stuck in your ways

What is feeding you

What is draining you

Lots of things are not forever

Often it’s just a phase

Do you take some time to step back

And just observe

The actions of others and your own

Do you share it with some

Or you prefer to stay alone

Whatever you do

Whatever you decide

Just know, I got you

Love, self

-Rick Herman Peter-

The post #2 Note to Self first appeared on Verslaafd aan Ontwikkeling.

Waar het op neer komt is dat je op elk moment, in elke situatie, elke nederlaag of andere negatieve factor je verder kan gaan door simpelweg te zeggen: ‘Ewaja, dit is nu de situatie omtrent (onderwerp X), ik ga er het beste van maken!’ De korte versie hiervan vertaalt zich naar ‘Ewaja, fack it!’.  Je kan dit toepassen op alle aspecten van je leven. Ik zal wat voorbeelden geven vanuit mijn eigen ervaring en hoe ik de Ewaja filosofie heb toegepast om er het beste van te maken.

Toen ik vorig jaar begon aan de studie Social Work, had ik al wat andere studies geprobeerd. Ik was de oudste van mijn klas en veel vrienden zaten al in hun derde of laatste jaar van hun studie. Sommige waren al afgestudeerd en werkend of succesvol met hun eigen onderneming. Door tegen mezelf te zeggen ‘Ewaja, fack it!’ zorgde ik ervoor dat deze feiten geen beklemmende maar juist een bevrijdende werking hadden. Terugkijken, jezelf vergelijken met anderen en in zak en as gaan zitten heeft nooit iemand verder gebracht. Door het accepteren van de situatie in zijn volledigheid, verlegde ik mijn focus van het verleden naar het heden. Morgen begin ik aan mijn tweede jaar, het eerste jaar heb ik (op een toets na) kei hard gefikst, al zeg ik het zelf.

Aan het begin van de corona crisis en nu opnieuw heb ik de Ewaja filosofie gebruikt om in een positieve energie te komen en te blijven. Het mooie aan deze filosofie is dat je jezelf er op elk willekeurig moment aan kan herinneren. Soms is het moeilijk, loopt het even niet, heb je gewoon even een kut dag, week of maand. Dit is oké en dit is menselijk. Maar weet dat je dit op elk moment kan ombuigen. Ga simpelweg voor de spiegel staan, kijk jezelf in de ogen en zeg ‘Ewaja het is wat het is, maar ik ga er het beste van maken’. Door dit te zeggen activeer je het oplossend vermogen van je brein. Je gaat nadenken over wat juist wel kan, welke positieve draai je kan geven aan een negatieve situatie. Als je hier bewust mee aan de slag gaat, zullen nieuwe opties zich laten zien.

De filosofie is ook toepasbaar als je iets wilt gaan doen, maar je bang bent voor de reacties van anderen. Toen ik mijn eerste bericht op Facebook gooide, deed ik dat omdat ik voelde dat het voor mij de juiste keuze was. Natuurlijk was ik bang voor eventuele negatieve reacties, om als aansteller of aandachtszoeker neergezet te worden. Maar ik deed het omdat het voor mij goed voelde. Op eventuele negatieve feedback die zou volgen zei ik tegen mezelf: ‘Ewaja, fack it!’. Met dezelfde mentaliteit ben ik een tijd terug mijn Instagram pagina begonnen en met dezelfde insteek begin ik nu deze site.

Wat de situatie ook is, waar ik ook sta in het leven ik zal altijd blijven zeggen ‘Ewaja fack it, ik ga er het beste van maken!’ Ik raad een ieder van jullie aan om dit ook te doen en hopelijk heb je er iets aan. Vind je het onzin en doe je het niet? Ewaja, even goede vrienden.

Alleen maar liefde.

Rick Herman Peter

The post De Ewaja filosofie first appeared on Verslaafd aan Ontwikkeling.

Alleen maar liefde.

Rick Herman Peter

The post #4 Placebo first appeared on Verslaafd aan Ontwikkeling.

Zo’n tien dagen geleden ongeveer bereikte ik een breekpunt. Hier hinkte ik onbewust al best wel een tijdje tegenaan. Het ging slechter en slechter met mij. Er zat heel veel spanning in mijn lijf, spanning die werd gecreëerd door verschillende factoren. Voor mijzelf heb ik ondertussen na veel gesprekken al inzichtelijk kunnen maken welke krachten een rol hebben gespeeld in mijn terugval. Maar goed, terug naar de spanningen. Deze zorgde voor veel onrust in mijn lijf en geest. Ik merkte dat ik me weer wat neerslachtiger ging voelen, lichamelijke klachten kreeg en ik heel snel overprikkeld was.

Het breekpunt bereikte ik nadat ik bij een goede vriend was chillen voor zijn verjaardag. Heel snel was ik al zwaar overprikkeld. Alles wat er om me heen gebeurde was teveel. Mijn lichaam en brein konden het niet goed verwerken. Ik kwam in een soort van combinatie tussen een angst- en paniekaanval terecht. Ik probeerde mij hiertegen te verzetten, echter is dat eigenlijk nooit een goed idee. Ik ben nog even blijven hangen en daarna toch aangegeven dat ik weer naar huis ging. Het plan, op voorhand, was dat ik weer terug zou rijden naar Den Bosch. De dagen daarvoor was ik namelijk bij mijn ouders geweest om mijzelf rust te gunnen.

Echter werd ik zo overvallen door deze aanval en alle emoties, gevoelens en gedachtes die het bij mij teweegbracht. Ik werd op een hele harde manier geconfronteerd dat ik op deze manier niet verder meer kon. Vechtende tegen tranen ben ik toen in de auto gestapt en toch maar weer naar mijn ouders gereden. Eenmaal binnen brak ik. De spanning, die zich over de afgelopen tijd had opgebouwd, kwam er in een keer uit. Het was een hele opluchting om het eruit te gooien. Er waren al momenten geweest dat ik op de rand zat van breken, maar iets in mij blijf zich verzetten tegen het helemaal overgeven aan mijn emoties en gedachtes. Dat breekpunt had ik letterlijk en figuurlijk nodig.

Samen met mijn ouders heb ik toen de keuze gemaakt om de dag erna toch maar weer de huisarts te bellen. En niet te wachten met het nemen van stappen totdat ik terecht kon bij de praktijkondersteuner. Zo gezegd, zo gedaan. De volgende dag kon ik bij de huisarts terecht. In de wachtkamer voelde ik mijn hart in mijn keel kloppen. Ik keek er heel erg tegenop en ik kreeg hetzelfde gevoel dat ik zo’n twee en half jaar geleden had. Ik moest mijn verhaal weer doen en uitleggen dat het niet goed met mij ging. Ondertussen was het voor mijzelf al duidelijk dat er sprake was van een terugval. En dat medicatie een goede eerste stap was om ervoor te zorgen dat mijn situatie in ieder geval niet zou verslechteren.

De huisarts stemde hiermee in en ik kon weer beginnen met het slikken van antidepressiva. Het voordeel hiervan is dat ik dezelfde soort heb als de eerste keer, waardoor mijn lichaam zich (redelijk) gemakkelijk heeft weten aan te passen aan de stofjes die weer door mijn lijf gieren nu. Qua bijwerkingen heb ik tot nu toe weinig last gehad. De grootste doorn in het oog is de misselijkheid die ik helaas nog regelmatig ervaar.

Natuurlijk is alleen het gebruik van medicatie nooit de oplossing. Ik heb ook andere stappen moeten zetten en zet deze nog steeds. Stap één was het inlichten van mijn vrienden. Ik stelde een berichtje op en stuurde deze naar de mensen met wie ik het wilde delen. Dit was weer een hele stap voor mij. Want door het hardop uitspreken naar mensen in mijn omgeving kon ik er echt niet mee omheen dat het niet goed gaat. De reacties waren super lief en ondersteunend. Ik vind het altijd prettig als de mensen waar ik omgeef op de hoogte zijn van hoe het me mij gaat. Want als ze dit niet weten, kunnen ze er natuurlijk ook nooit rekening mee houden.

Andere stappen waren nodig op het gebied van het hervinden van mijn rust en weer grip te krijgen op mijn balans, die ik hard nodig heb. Er is als het waren een knop omgegaan toen het hoge woord er eenmaal uitwas. Oké, er is sprake van een terugval. Dat kan gebeuren, wat kan ik er nu doen om er ondanks alles toch het beste van te maken. De Ewaja Filosofie deed weer zijn intreden. Vanaf dat moment ben ik dagelijks twee keer gaan wandelen. Een keer in de middag en voordat de avondklok ingaat. Soms wandel ik alleen, soms met wat huisgenoten. De ene keer brengt de wandeling heel veel rust met zich mee, de andere keer lijkt het niet te werken. Echter is het zaak om wel te blijven gaan en hier een vaste gewoonte van te maken. Beweging is hoe dan ook altijd goed mij.

Daarnaast ben ik begonnen met het doen van een ontspanningsoefening voor het slapen gaan. Ik doe dit nog niet elke avond, maar beperk het op dit moment tot de gevallen dat ik erg onrustig ben en veel in mijn hoofd zit. Ook pak ik elke dag zo’n 20 a 30 minuten de tijd om een soort van meditatie te doen. Ik ga dan zitten in mijn luie stoel, voetjes omhoog en wat rustgevende instrumentals op de achtergrond. Ik focus me dan heel erg op mijn ademhaling en wanneer ik merk dat mijn gedachte afdwalen, breng ik mijn aandacht weer terug naar mijn ademhaling. Soms heb ik mijn ogen open, soms zijn ze dicht. Dit is afhankelijk van wat op dat moment goed voor mij voelt. Ook ben ik weer het boek The Power of Now van Eckhart Tolle opnieuw aan het lezen. Dit boek raad ik iedereen aan om een keer te lezen.

Ook leef ik erg dag tot dag momenteel. Ik probeer mezelf niet te overvragen en doe wat ik kan doen op een dag. Hier zit een les in verscholen voor mij: egoïstischer zijn, meer naar mijn lichaam luisteren en vaker voor mijzelf kiezen. Ik pas dit nu toe op het gebied van studie, stage en ook met sociale activiteiten. Voor de mensen die dit lezen en zich misschien zorgen maken over mij, dat is niet nodig. Ik zit bij verre niet zo diep als dat ik een aantal jaar geleden zat. Het was echter wel zaak om stappen te zetten en er weer voor zorgen dat ik weer in balans kom met mijzelf en het leven.

Er is dan wel sprake van een terugval, maar ondertussen ben ik weer opgestaan. De moeilijkste en zwaarste stap heb ik weten te zetten. En ik heb er alle vertrouwen in dat ik hier weer sterker uit ga komen. Ik ga nieuwe ontwikkelingen doormaken die mij een completer en gelukkiger mens zullen maken. Een mens in balans met zichzelf, de mensen om hem heen en de wereld waar hij in leeft. Daarnaast doe ik het niet alleen. Ik ben omringd met lieve mensen die mij steunen en er voor mij zijn. Een terugval is altijd mogelijk, waar het om draait is hoe je ermee omgaat en dat je weer opstaat.

De komende tijd zal een periode zijn van veel ups en downs. Vallen en opstaan. Elke keer weer zullen daar nieuwe lessen in verscholen zitten. Lessen van de school des levens. Lessen die ik op dit moment nodig heb. Lessen waar ik de rest van mijn leven profijt van ga hebben.

Alleen maar liefde.

Rick Herman Peter

The post Terugvallen: En weer opstaan first appeared on Verslaafd aan Ontwikkeling.

Ik kijk angstig en spichtig om me heen. Ik heb het gevoel dat iedereen op me let. Ik heb het gevoel dat iedereen ziet dat ik langzaam gek word. Ik heb het gevoel dat ik zo snel mogelijk uit deze trein moet. Ondanks het feit dat ik maar een kleine twintig minuten onderweg ben, voelt het als een eeuwigheid. Elke seconde voelt als een minuut.

De stress, paniek en het zweten wordt met elke passerende minuut intenser. Ik ben aan het vechten. Aan het vechten in een oorlog tegen mijn eigen lichaam en gedachten. Een oorlog in mijn hoofd. Een oorlog die ik niet kan winnen. Een oorlog die ik elke dag weer opnieuw moet meemaken. Op het moment dat de sprinter mijn bestemming nadert, is het einde van de oorlog (voor nu) in zicht.

Het liefst wil ik de trein uitrennen zodra deze stopt op het station. Weg van die helse metalen kist die op wieltjes door het land sjeest. Maar ik probeer de schijn, voor zover mogelijk, op te houden voor de mensen om me heen. Ik stap zo rustig en kalm mogelijk uit. Ik voel me bevrijd. Ik kan weer ademen. De paniek, stress en angst dalen naar een minder hoog level.

Ik moet mijn dag nog beginnen. Heb nog acht uur stage voor de boeg, maar ik ben kapot. Doodmoe. Futloos. Ik fiets naar kantoor en raap mezelf bijeen. Wanneer ik een collega zie, begroet ik diegene vriendelijk en zeg ik dat het goed met me gaat. Wat een leugen denk ik bij mezelf. Het gaat helemaal niet goed. Ik had zojuist het gevoel dat ik doodging in de trein hierheen. Maar als ik ergens goed in ben, is dat het opzetten en ophouden van een masker.

De dag vordert. Links en rechts zijn er wat vleugjes van dat beangstigende en bedrukkende gevoel dat ik in de trein had. Ik ploeter door. Op wonderbaarlijke manier weet ik het acht uur vol te houden. Terwijl ik terug fiets naar station Best, om de sprinter richting Den Bosch weer te pakken, weet ik wat mij te wachten staat. De oorlog gaat verder. Hetzelfde riedeltje als de heenweg.

Eindelijk thuis aangekomen, is zelfs mijn laatste schrijntje energie compleet weggevaagd. Ik doe de deur open. Heb geen tijd en zin om mijn huisgenoten te begroeten. Eten staat ook niet op de planning. Ik plof neer op mijn bed met mijn kleren nog aan. Dan val ik in slaap en weet ik dat de strijd morgen weer verder gaat. 

Als ik dit zo schrijf en terugdenk aan die tijd, zo’n twee jaar geleden, vind ik het nog steeds wonderbaarlijk dat ik dit op deze manier een week of zeven heb weten vol te houden. Rond week zeven brak ik en zat ik zo diep in de put, dat ik alle signalen van mijn lichaam en geest niet langer meer kon onderdrukken. Het masker ging af en een lange weg van herstel stond voor de boeg. Maar dat is weer een verhaal voor een ander schrijfsel.

Alleen maar liefde.

Rick Herman Peter

The post My Story #1 – Paniekaanvallen first appeared on Verslaafd aan Ontwikkeling.

Je zou kunnen zeggen dat alle gedachtes samen, een boom vormen. Ook wel The Tree of Thoughts genoemd. Deze boom heeft, zoals elke andere boom, voedingstoffen nodig om te kunnen groeien, bloeien, gezond te zijn en langdurig te leven. De boom in kwestie is een vruchtenboom. Of er nou appels, abrikozen, pruimen of peren aan de boom groeien maakt niet uit.

Waar het om draait is dat elke gedachte afzonderlijk invloed uitoefent op de boom als geheel. Als het merendeel hiervan negatieve, destructieve en hatelijke gedachtes zijn, gaat dit zijn uiting hebben op de boom. Dus van de wortels tot de stam, van de blaadjes tot de nerven, van de takken tot de vruchten. Als dit lang genoeg doorgaat, zal de boom uiteindelijk van binnen en buiten volledig verrot zijn, geen teken van leven meer hebben en uiteindelijk omvallen.

De vruchten die je in de tussentijd consumeert van deze boom zijn giftig. Deze giftigheid stop je op deze manier je in je eigen systeem. Als je maar al te lang blijft eten van de ongezonde boom en haar vruchten, gaat dit veel negatieve effecten hebben op verschillende aspecten van je leven.

Tegenover deze negatieve en giftige gedachtes staan de positieve, constructieve en liefdevolle gedachtes. Dit zijn de gedachtes die de boom voorzien van verschillende voedingstoffen die het nodig heeft om te kunnen groeien en bloeien. Het maakt de boom in haar geheel sterker. Van wortels tot de uiteindelijke vruchten en alles daartussen.

De vruchten die het gevolg zijn van deze voedzame positieve gedachtes, voorzien op hun beurt jou weer met voedingstoffen, positiviteit, geloof in eigen kunnen en liefde. Eet enkel en alleen deze vruchten van The Tree of Thoughts en je zult versteld staan van hoe je in het leven staat, wat je allemaal onderneemt en wat allemaal lukt.

De twee voorbeelden hiervoor geschetst zijn natuurlijk uitersten. Je hoeft mij niet uit te leggen dat negatieve gedachtes altijd aanwezig zullen zijn. Ook weet ik dat we niet in een sprookjeswereld leven waarin je ervoor kan zorgen dat die duizenden gedachtes per dag, stuk voor stuk positief en voedzaam zijn.

Waar het om draait is de essentie van deze metafoor; voorzie de boom zoveel mogelijk met positieve en voedzame bronnen van voeding. Zodat de vruchten die je ervan consumeert gezond en voedzaam zijn.  Nogmaals, negatieve en ongezonde gedachtes zijn er en zullen er altijd zijn. Wel kunnen we onszelf trainen om op te treden tegen deze gedachtes. Ze te verminderen en ze zo min mogelijk toegang te geven tot de wortels van de boom.

Sta de komende week eens stil bij je eigen gedachtes. Welke positieve en negatieve gedachtes heb je? Welke gezonde en ongezonde gedachtes heb je? Wanneer komen deze in je op en hoe kan je zelf meer regie pakken over je gedachtes? Laat The Tree of Thoughts groeien en bloeien en pluk de vruchten.

Alleen maar liefde.

Rick Herman Peter

The post The Tree of Thoughts first appeared on Verslaafd aan Ontwikkeling.